Het grote bed

Omdat er een baby komt, heb ik het heel druk. Er moet van alles gebeuren. Het grootste is dat ik moest verhuizen naar een andere kamer. En naar een ander bed. Ik slaap nu in een grotemensenbed.

Samen met mama heb ik een dekbed gekocht voor het nieuwe be. En ook gordijnen. Twee voor de babykamer en twee voor mijn eigen kamer. Op mijn gordijnen staan vliegtuigen. Er zit een grappig mannetje in. Dat is de piloot.

We gingen ook een box kopen voor de baby. Het is eigenlijk geen echte box, want die bestaan niet in Amman. Daarom hebben we maar een bedje gekocht. Dat lijkt toch een beetje op een box. Als de baby er straks is, mag hij daar in spelen.

We gingen ook stickers plakken op de babykamer. Het zijn stickers van Jip en Janneke. En ook een van Takkie. Ze zijn heel grappig.

Ik slaap nu in de kamer van Clare. Als zij bij ons kwam logeren sliep ze altijd in die kamer. Maar dat kan nu niet meer. Want ik lig in haar bed. Mijn kleren liggen in de kast van Clare. Er staat ook een echt bureau. Met een grote stoel. Daar maak ik altijd mijn tekeningen.

Mijn knuffels zijn meeverhuisd naar het grote bed. Alleen mijn blauwe aap niet. Die heb ik bewaard voor de baby. Als die geboren is, gaat de blauwe aap in het babybedje slapen. Want het is echt een aap voor baby's. En dat ben ik al lang niet meer.

Toen ik gisteren lag te slapen gebeurde er iets raars. Ik voelde ineens een bons en toen ik wakker werd lag ik op de grond. Het bed was hoog boven mij. Van schrik holde ik naar de kamer van papa en mama. Maar ik kon niets zien want het was heel donker. Onderweg kwam papa eraan. Hij deed het licht aan. En toen moest ik even huilen. Eigenlijk huilen alleen baby's. Maar nu kon het echt niet anders.

Papa heeft me weer in het grote bed gelegd. Hij heeft de deken extra goed ingestopt. Ik was wel een beetje bang dat ik er weer uit zou vallen. Maar toen ik 's morgens wakker werd lag ik gewoon nog in mijn bed. En mijn knuffels ook. De volgende keer ga ik gewoon dichtbij de muur liggen. Dan val ik nooit meer uit mijn bed.

We weten het nog niet

Papa was weg. Hij ging naar Zwitserland. Het duurde maar een week. Toch miste ik hem wel. Soms zei ik dat tegen mama. Maar ik heb het niet tegen andere mensen verteld.

Als papa belde ging ik soms met hem praten. Maar andere keren wilde ik het niet. Want dan miste ik hem nog meer. Ik heb heel de tijd gehoopt dat hij er snel weer zou zijn.

Mama bracht mij iedere morgen naar school. En ze kwam me ook weer ophalen. Ahmed de chauffeur was er ook niet. En mama moest ook nog haar andere werk doen. Dat was best druk voor haar denk ik.

Het was wel gezellig samen met mama thuis. We deden veel leuke dingen. Een keer gingen we eten bij McDonald's. Dat was omdat papa er niet was, want hij denkt dat het eten daar niet lekker is.  Mijn eten zat in een doos en het was juist heel lekker. De doos staat nu bij mijn winkeltje, alleen het eten zit in mijn buik..

Eigenlijk waren mama en ik niet echt met z'n tweeën. Want in mama's buik zit een baby. Die is nu nog heel klein. Maar hij groeit wel hard. Mama's buik wordt iedere dag een beetje groter. Soms geef ik een kus op de buik. Ik denk dat de baby dat wel voelt door de buik heen.

Over een hele lange tijd komt de baby naar buiten. Dan is hij een beetje groot. Maar nog niet zo groot als ik. Mama zegt dat ik nog niet gelijk met de baby kan spelen. Maar later wel.

Iedereen wil nu weten of het een jongen of een meisje wordt. Dat is een erg domme vraag. Want we hebben de baby nog niet in het echt gezien. Alleen maar op de televisie bij de dokter. Dus we weten het nog niet. Soms vragen mensen ook hoe de baby heet. Ook al zo'n domme vraag. Dat weten we pas als hij naar buiten is gekomen.

Toen papa terugkwam uit Zwitserland kreeg ik een cadeautje. Het was een koe en er zat geen melk in maar chocola. Ik was er heel blij mee en alle chocola is al op. Later moet papa twee cadeautjes meenemen als hij op reis gaat. Want de baby lust vast ook chocola.