Omdat het vrijdag was, hoefde ik niet naar school. Papa zei dat ik heel zachtjes moest doen, want mama sliep nog. Ik moest op mijn tenen langs mama's deur lopen. Dat is heel moeilijk als je nog maar twee bent. Maar ik heb geen geluid gemaakt.
Toen gingen we samen op straat wandelen. Het was nog heel vroeg. Het zonnetje kwam net boven de gebouwen uit. Er waren geen auto's. Ik hoorde veel vogels fluiten. Steeds als ik een andere vogel hoorde, zei ik: 'He, nog een!' En dan hoorde papa hem ook.
Onderweg heb ik ook veel bloemen gezien. Sommige waren geel. En er waren ook veel blauwe. Ik mocht ze niet plukken van papa. Want volgens hem zijn ze van andere mensen. In het bos mag je wel bloemen plukken. Ik denk dat het bos van niemand is. Of van ons allemaal.
Bij de bakker gingen we even naar binnen. Ik had wel zin in een vers broodje. Gelukkig was de bakker al open zo vroeg in de morgen. Maar de bakkersvrouw vertelde dat het brood nog niet klaar was. Toen zijn we doorgelopen naar een andere bakker. Daar was het brood wel klaar. Samen met papa heb ik wel zes broodjes gekocht.
De broodjes waren nog warm. Eerst moest ik er heel lang op blazen. Daarna was het een beetje minder warm. Al wandelend heb ik het opgegeten. Het was echt heel lekker want er zat ook kaas aan de binnenkant.
Onderweg kwam ik een poes tegen. Hij was een beetje dun. Ik heb hem maar een stukje brood gegeven. Hij at het heel snel op.
Toen kwamen we weer bij ons huis. Papa wilde gelijk naar binnen, maar ik wilde niet. Het was zo mooi buiten. Ik hoorde nog steeds de vogels. En in de tuin voor ons huis staan ook veel mooie bloemen.
Ik ging op de trap voor het huis zitten. Papa ging naast mij zitten. Zo zaten we allebei een tijdje te kijken en te luisteren. 'Weet je wie deze tuin zo mooi heeft gemaakt?', vroeg papa aan mij. Ik zei: 'God'.
Dat was eigenlijk niet het goede antwoord. Want papa bedoelde Abu Mona. Maar aan zijn gezicht zag ik dat hij mijn antwoord best mooi vond.
No comments:
Post a Comment