Je moet het niet dwingen

Het gaat goed met mijn leven hier in Jordanië. De mensen zijn heel aardig voor mij en ik kan al heel goed met de lego spelen. En op school gaat het ook prima. Maar met dat ik dacht dat het hier best goed gaat, kwam mama met een nieuw idee. En daar werd ik niet zo blij van.

Mama wilde mij gaan leren om op het potje te plassen. Samen met papa had ze zo'n zachtblauw potje gekocht. Er zat een deksel op en een sticker waarop stond dat hij in Turkije gemaakt was. Nu heb ik op zich niets tegen Turkije, maar wel tegen hun potjes. De kanten waren heel scherp. Steeds als ik er op ging zitten, deed het pijn aan mijn benen. Dan sprong ik er snel weer af.

Daarna hebben papa en mama een ander potje gekocht. Deze was niet recht en de randen waren niet scherp. Gelukkig zat dit potje wel lekkerder. Maar ik vind het toch vrij zinloos. Jarenlang gebruik ik een luier en dat gaat prima. En ineens moet dat dan veranderen. Ik moest wel tien keer per dag op het potje gaan zitten. En dan dachten papa en mama dat ik op commando zou gaan plassen. Ik zou wel gek zijn.

Het voordeel was dat ze wel altijd leuke verhalen gingen voorlezen als ik op het potje zat. Een was van Bobbi die ook op het potje ging. Die gehoorzaamde zijn papa en mama natuurlijk wel en plaste altijd keurig in het potje. Maar ik ben geen beer en ik heet ook geen Bobbi. Als het verhaal uit was, sprong ik gewoon weer op.

Mama heeft mij ook onderbroeken gegeven. Als ik die aan had, kreeg ik geen luier om. Het waren mooie onderbroeken, met gele en blauwe strepen. Maar als je dan plast, komt je hele broek eronder te zitten. Ik snap echt niet waarom ik niet gewoon een luier aan mocht. Zo duur zijn ze toch ook weer niet?

Omdat ik geen luier om had, heb ik een paar keer mijn broek volgeplast. En soms kwam het ook op de vloer. Dat is natuurlijk wel vervelend. Toen ik pas weer een keer moest, ben ik in het keukenkastje gekropen. Ik vroeg aan papa om het deurtje dicht te doen en toen heb ik daar even op m'n gemak alles laten gaan. Heerlijk was dat.

Vandaag heb ik toch weer een luier gekregen van mama. En ik ben niet meer op het potje gegaan. Ze zei tegen papa dat ze voorlopig even stopt met proberen. 'Want je moet het niet dwingen', zei ze erbij. En daar ben ik het helemaal mee eens.

Kleuren in de kerk

Vandaag is het vrijdag. Ik ga niet naar school en papa en mama gaan ook niet naar het werk. Want op vrijdag zijn we vrij. De winkels blijven dicht. En in onze straat rijden er maar weinig auto's. Er is veel minder lawaai. Vrijdag is eigenlijk net als zondag.  Op vrijdag is alles een beetje anders dan andere dagen. Eerst willen papa en mama uitslapen. Dat wil ik eigenlijk niet, dus ik zeur net zo lang tot ik mag gaan spelen. En daarna gaan we eten. Niet in de keuken zoals op andere dagen, maar in de kamer of op het balkon. Het eten is op vrijdag ook een beetje lekkerder. En na het eten gaan we naar de kerk.

De kerk is een mooi gebouw met een kruis erop. Er zijn in de stad ook andere gebouwen die op een kerk lijken, maar die hebben een grote luidspreker in de toren. Dat zijn geen echte kerken eigenlijk. Buiten is het meestal heel warm, maar in de kerk is het een beetje koud. Als we binnenkomen zijn de mensen al aan het zingen. Soms zingen ze in het Arabisch en soms in het Engels, net als op school. Maar hier hebben de juffen geen doek om hun hoofd.

Ik weet nooit zo goed wanneer de kerk begint, want er blijven steeds nieuwe mensen binnenkomen. Ze zien er heel verschillend uit. Sommigen hebben een bruin gezicht en anderen zijn wit. Er zijn mensen bij met heel veel kleuren in hun kleren. Die komen uit Afrika. Anderen hebben een spijkerbroek met sportschoenen. Die komen uit Amerika. Andere mensen hebben een mooie gestreken blouse en een vouwbroek. Die komen uit Azië. Er is ook een meneer uit Mexico. Hij kan heel goed gitaar spelen en hij lacht bijna altijd. Zijn muziek klinkt anders dan als mama gitaar speelt. Hij speelt heel vlug en de tonen gaan heel snel op en neer. Dat is de Mexicaanse stijl. 

De dominee komt uit Sudan. Dat is een land hier heel ver vandaan. Papa en mama zijn er weleens geweest, maar ik nog niet. De dominee heeft een gouden bril en hij  is heel aardig. Als hij zingt doet hij altijd zijn handen in de lucht. 

Als we heel lang gezongen hebben, gaat er iemand een verhaal vertellen. En iemand anders vertaalt het dan naar het Engels. In de kerk heet zo'n verhaal een preek en het is meestal niet zo mooi als in mijn kinderbijbel, dus ik luister niet zo goed. Meestal ga ik spelen met een boek of mijn aap. En ik ga ook vaak even kijken of er nog andere kinderen in de kerk zijn. Eigenlijk mag ik niet zoveel lopen door de kerk, maar soms doe ik het wel. Want de preek duurt meestal heel lang. Als ik het echt te lang vind duren ga ik met papa of mama naar buiten. Daar is een groot plein waar je kunt spelen. Er zijn ook andere kinderen. Mijn vriend is Micah, die is net zo oud als ik en ik zie hem elke week. 

Als de kerk is afgelopen, zijn er koekjes. Het zijn hele lange koekjes en er staat altijd een grote schaal. Meestal neem ik er wel drie of zo want ze zijn best lekker. En soms geven andere mensen me er ook nog een. Of een stukje cake. Daarna gaan we naar huis. Dan is het eigenlijk tijd om te gaan eten, maar ik heb dan zoveel koekjes op dat er geen plaats meer is in mijn buik.

Na het eten ga ik even slapen. En als ik wakker word, is er nog heel veel tijd om te spelen. Op vrijdag doen we altijd veel leuke dingen. Soms gaan we weg met de auto. Of we gaan in de tuin spelen. Dat vind ik eigenlijk het allerleukst. Want daar staat mijn zandbak. En van het deksel kun je een zwembad maken.Het is jammer dat er in de kerk geen zandbakis, anders zou het nog leuker zijn om er naartoe te gaan. Maar zonder zandbak is het ook wel goed. Want de muziek is mooi, de mensen zijn lief en de koekjes zijn lekker.

Het leven van een kunstenaar

Dit was mijn kunstwerk. Maar er is
bijna niets van over

Ik ben bijna twee jaar en ik heb al heel veel geleerd. Sommige dingen kun je leren, maar andere dingen horen gewoon bij je. Dat heet talent.

Ik heb een boekje over Nijntje in het museum. Nijntje bekijkt daar schilderijen en ze gaat ook zelf een beetje verven. Ik vind het een mooi boek en bijna elke dag vraag ik of papa of mama het wil voorlezen.

Op school verf ik zelf ook heel vaak. Juf Lima maakt dan mijn hele hand blauw en dan moet ik die op een papier drukken. En ineens staat er dan een hand op het papier. Daarna ga ik er met een kwast nog iets moois van maken. Ik heb al een keer een kip geschilderd. En ook een koe. Die had allemaal zwarte stippen gekregen van mij. Thuis noem ik het een koe, maar op school zeg ik gewoon 'cow' want dat doet juf Lima ook.

Nijntje vond het schilderen heel leuk en ik ook. Thuis heb ik geen verf, maar wel krijtjes. En een kleurboek van Mickey Mouse. De krijtjes zitten in een doosje waar eerst boter in zat. Dat is allemaal op mijn boterhammen gegaan en nu is er plaats voor mijn krijtjes. Het doosje staat altijd op mijn tafel, samen met het kleurboek. Elk dag maak ik wel een tekening van krijtjes. Pas heb ik er een opgestuurd naar opa omdat hij jarig was. Een postbode heeft de tekening meegenomen in het vliegtuig en naar opa gebracht. En oma appte een foto van opa en de tekening, dus hij is echt aangekomen!

Verven en krijten is heel leuk. Nijntje wil later een echte kunstenaar worden. Ik wil dat ook graag, want ik vind dat ik best goed kan tekenen. Soms zet ik eerst een grote streep op het papier en dat is dan papa. En nog een streep voor mama. En met een andere kleur teken ik opa en oma en Matthanja. De strepen lijken misschien niet echt op mensen, maar ze zijn het toch. Ik vertel ook altijd aan mama wat de strepen betekenen, want anders begrijpt ze het niet.

Een kunstenaar moet zijn werk goed kunnen doen. Pas bedacht ik dat het een goed idee zou zijn om eens niet het kleurboek te gebruiken. Ik heb lang nagedacht over waar ik nog meer de krijtjes op kon gebruiken. Mama was in de andere kamer, dus haar kon ik het niet vragen. Toen heb ik een tekening gemaakt op de muur van de woonkamer. Het is een witte muur en ik heb er met zwarte en rode krijtjes iets heel moois van gemaakt. Daarna heb ik ook de verwarming, de vloer en het raam heel mooi gemaakt met allerlei kleuren. Na een tijdje kwam mama de kamer in en die reageerde een beetje apart. Haar mond stond heel streng en ze zei dat het niet mocht, maar haar ogen stonden niet boos. Het leek net of ze moest lachen. Ik vond het jammer dat ze niets  zei over hoe mooi mijn tekening was.

Later kwam papa thuis en die zei dat ik nooit meer op de muur mag tekenen. En ook niet op de verwarming en het raam. Echt heel jammer is dat. En nog erger: de volgende morgen waren mijn tekeningen verdwenen. Papa en mama hadden met water en een borstel alles weggepoetst. Op de muur en de verwarming kun je nog net heel vaag mijn kunstwerk zien. Ik kijk er graag naar, want het is het overblijfsel van een onbegrepen kunstenaarsbestaan.  We zullen het nooit zeker weten, maar misschen hebben papa en mama met hun poetsbeurt wel een groots meesterwerk vernietigd.

Een woestijn in de stad

Nou. vandaag was het echt super warm zeg. Het begon vanmorgen al. Ik had eerst even uitgeslapen omdat ik nog in weekendstemming was. Maar toen moest ik toch echt eruit omdat ik op tijd op school moest zijn. Vanaf het moment dat ik uit bed kwam, was het gelijk heel warm. Ik zag op papa's gezicht allemaal druppels water staan.

Eigenlijk zou je op zo'n dag als vandaag het liefst heel de dag in het zwembad in de tuin zitten. Als je in het water bent, heb je ook druppels op je gezicht, maar dan is het toch niet warm. Gisteren heb ik nog in het zwembad gespeeld, maar vandaag had ik daar echt geen tijd voor want ik moest al vroeg naar school.

Toen ik aankwam op school stond er een andere juffrouw te wachten. Eigenlijk moest miss Lima er staan, maar die zag ik even niet . De andere juffrouw droeg een lang zwart laken en zo'n doek over haar hoofd. Ze lachte wel naar me, maar toch zag er er een beetje eng uit. Van schrik moest ik even huilen. En ik was ook wel een beetje verdrietig voor deze mevrouw, want zij moet het wel driedubbel warm gehad hebben met al die zwarte kleren om haar heen. Ik liep in een korte broek en een blouse met korte mouwen en ik had het al warm, maar bij deze mevrouw zag je alleen haar ogen, haar neus, haar mond en haar wangen. De rest was allemaal ingepakt.

Gelukkig zag ik mijn eigen juf al snel en toen ging ik spelen. Aan de binnenkant van de school is het niet zo warm. Aan het dak hangt een witte bak en daar komt koude lucht uit. Als je er voor gaat staan, voel je die lucht langs je oren waaien en gaan je haren door elkaar. Na een tijdje gingen we ook buiten spelen. Dat doen we altijd op school, maar vandaag duurde het een beetje korter. Dat was omdat het heel warm was. Miss Lima zei al snel dat we weer naar binnen gingen. Ik was net in de zandbak aan het spelen, dus het was wel een beetje jammer. Maar het was ook fijn om weer naar de koude lucht te gaan.

Aan het einde van de dag gingen we nog naar het gymlokaal. Dat is altijd het leukste van de dag. Niet alleen omdat je daar kunt spelen, maar ook omdat ik weet dat mama mij dan bijna weer komt ophalen. Maar vandaag was er een grote verrassing... terwijl ik aan het spelen was, ging de deur open en toen stond papa daar ineens. Hij had me nog nooit eerder opgehaald, omdat hij moet werken. Maar vandaag kwam hij toch. Dat was omdat mama vanaf deze week ook aan het werk was. Ik was heel blij dat ik papa zag. Zo blij zelfs, dat ik er gewoon even van moest huilen. Ik riep gelijk heel hard bye bye tegen iedereen, want ik wilde snel met papa en de auto naar huis.

Papa praatte nog even met de juffrouw. Zij gaf me ook de vogel die ik vandaag had geknipt en gekleurd. Die mocht ik mee naar huis nemen. Het was best een mooie vogel, maar niet zo mooi als de vogels in opa Henk z'n schuur. Daar ben ik nu al heel lang niet geweest. De vogels daar hebben heel veel kleuren en maken mooie geluiden.

Samen met papa ben ik naar huis gereden. Het was heel warm, maar er was geen zon. Het was zelfs een beetje donker. Dat kwam omdat er een zandstorm aankwam. De hele lucht was vol met zandkorrels. En die kwamen allemaal langzaamaan neer op de huizen en de auto's. Eigenlijk werd de stad steeds meer een beetje een woestijn vol met zand.

Zo meteen ga ik naar bed. Het is nog steeds warm. Als ik ga slapen, doe ik maar geen pyama aan. En bij mijn bed staat een wit ding dat ronddraait als ik slaap. Ik noem het altijd een vliegtuig, maar mama zegt dat het niet klopt. Zij noemt het een ventilator. Maar dat is best een moeilijk woord. Ik noem het gewoon een vliegtuig. Het draait heel hard rond en er komt ook iets van koude lucht uit. Dan is het gelukkig toch niet zo warm als ik in bed lig. En zo kan ik lekker gaan slapen. En dromen over papieren vogels en de echte van opa. En over die mevrouw met dat zwarte laken. En over de woestijn in de stad. En over papa die mij kwam ophalen. Want dat was toch wel het allerleukste van vandaag.