Het leven van een kunstenaar

Dit was mijn kunstwerk. Maar er is
bijna niets van over

Ik ben bijna twee jaar en ik heb al heel veel geleerd. Sommige dingen kun je leren, maar andere dingen horen gewoon bij je. Dat heet talent.

Ik heb een boekje over Nijntje in het museum. Nijntje bekijkt daar schilderijen en ze gaat ook zelf een beetje verven. Ik vind het een mooi boek en bijna elke dag vraag ik of papa of mama het wil voorlezen.

Op school verf ik zelf ook heel vaak. Juf Lima maakt dan mijn hele hand blauw en dan moet ik die op een papier drukken. En ineens staat er dan een hand op het papier. Daarna ga ik er met een kwast nog iets moois van maken. Ik heb al een keer een kip geschilderd. En ook een koe. Die had allemaal zwarte stippen gekregen van mij. Thuis noem ik het een koe, maar op school zeg ik gewoon 'cow' want dat doet juf Lima ook.

Nijntje vond het schilderen heel leuk en ik ook. Thuis heb ik geen verf, maar wel krijtjes. En een kleurboek van Mickey Mouse. De krijtjes zitten in een doosje waar eerst boter in zat. Dat is allemaal op mijn boterhammen gegaan en nu is er plaats voor mijn krijtjes. Het doosje staat altijd op mijn tafel, samen met het kleurboek. Elk dag maak ik wel een tekening van krijtjes. Pas heb ik er een opgestuurd naar opa omdat hij jarig was. Een postbode heeft de tekening meegenomen in het vliegtuig en naar opa gebracht. En oma appte een foto van opa en de tekening, dus hij is echt aangekomen!

Verven en krijten is heel leuk. Nijntje wil later een echte kunstenaar worden. Ik wil dat ook graag, want ik vind dat ik best goed kan tekenen. Soms zet ik eerst een grote streep op het papier en dat is dan papa. En nog een streep voor mama. En met een andere kleur teken ik opa en oma en Matthanja. De strepen lijken misschien niet echt op mensen, maar ze zijn het toch. Ik vertel ook altijd aan mama wat de strepen betekenen, want anders begrijpt ze het niet.

Een kunstenaar moet zijn werk goed kunnen doen. Pas bedacht ik dat het een goed idee zou zijn om eens niet het kleurboek te gebruiken. Ik heb lang nagedacht over waar ik nog meer de krijtjes op kon gebruiken. Mama was in de andere kamer, dus haar kon ik het niet vragen. Toen heb ik een tekening gemaakt op de muur van de woonkamer. Het is een witte muur en ik heb er met zwarte en rode krijtjes iets heel moois van gemaakt. Daarna heb ik ook de verwarming, de vloer en het raam heel mooi gemaakt met allerlei kleuren. Na een tijdje kwam mama de kamer in en die reageerde een beetje apart. Haar mond stond heel streng en ze zei dat het niet mocht, maar haar ogen stonden niet boos. Het leek net of ze moest lachen. Ik vond het jammer dat ze niets  zei over hoe mooi mijn tekening was.

Later kwam papa thuis en die zei dat ik nooit meer op de muur mag tekenen. En ook niet op de verwarming en het raam. Echt heel jammer is dat. En nog erger: de volgende morgen waren mijn tekeningen verdwenen. Papa en mama hadden met water en een borstel alles weggepoetst. Op de muur en de verwarming kun je nog net heel vaag mijn kunstwerk zien. Ik kijk er graag naar, want het is het overblijfsel van een onbegrepen kunstenaarsbestaan.  We zullen het nooit zeker weten, maar misschen hebben papa en mama met hun poetsbeurt wel een groots meesterwerk vernietigd.