Ik ben al bijna drie jaar. En als de zon wakker is, wil ik spelen. Met mijn winkel. Of met de verf. Of ik ga voetballen op het balkon. Dat is veel leuker dan naar bed gaan. Alleen kleine kinderen moeten 's middags nog slapen.
Het is heel goed dat ik niet meer naar bed ga. Want dan slaap ik 's avonds eerder. En 's morgen word ik later wakker. Dat zeggen papa en mama. En daar zijn ze best tevreden mee. Maar echt tevreden zijn ze ook weer niet. Want nu worden ze aan het begin van de avond vaak een beetje boos op mij. Ze vinden dan dat ik niet lief ben.
Papa en mama begrijpen niet dat het erg moeilijk is om heel de dag wakker te blijven. Als het 's avonds etenstijd is, is mijn hoofd verschrikkelijk moe. Ik kan dan niet goed meer nadenken. Eten lukt ook niet goed. Omdat ik zo moe ben, kan ik ook niet steeds netjes op mijn stoel blijven zitten. En alle dingen die ik dan wil, willen papa en mama juist niet.
Als je moe bent, is het vooral moeilijk om je tanden te poetsen. Dat gaat gewoon niet. Dat vertel ik papa en mama iedere dag. Maar ze luisteren niet. Of ze geloven het niet. Dan moet ik toch mijn tanden poetsen.
Soms ben ik zo moe dat ik even op de grond van de badkamer ga liggen. Dan kan ik gewoon niet meer. Maar dan hoor ik direct dat ik weer moet opstaan. Dat is echt vreselijk. Dan moet ik huilen. En als je huilt, kun je echt niet goed naar je papa en mama luisteren.
Soms worden papa en mama boos op mij. Dat maakt het alleen maar erger. Hoe kun je nu boos worden op een heel moe jongetje van bijna drie jaar? Ik moet dan vaak nog harder huilen. Door het huilen heen roep ik dan: 'Sorry'. Dat helpt meestal wel.
Als we op mijn slaapkamer aankomen, gaat het wel beter. Dan lezen we nog even van Jip en Janneke. Dan huil ik niet meer. En papa en mama zijn ook weer heel lief tegen mij. Zo eindigt elke dag toch weer goed. Maar het is wel jammer dat papa en mama niet begrijpen hoe zwaar het is voor mij.
Ai, ai, wat een zielig verhaal Aron! Misschien moeten we er eens over praten als je binnenkort in Nederland bent. Als opa met z'n kleinzoon. Daar komt door de grote afstand toch al zo weinig van. Doei!
ReplyDeleteAron,
ReplyDeleteJe toelichting op je moeilijke situatie hebben we met veel belangstelling gelezen. We leven met je mee! Je zou is aan je vader kunnen vragen hoe dat vroeger bij hem thuis eigenlijk ging. Misschien kun je er dan een volgende keer iets over schrijven, hopelijk is je vader dan wel eerlijk geweest, maar dat kan ome Jan natuurlijk wel even checken dan.
Groeten en slaap lekker!
Hee Aron,
ReplyDeleteWe zijn even met ons blogprofiel aan het rommelen. De weergave van onze naam was een beetje vreemd, hopelijk is deze nu wat logischer. Dit om te voorkomen dat je er commentaar op levert, inmiddels zijn we er achter dat je namelijk best kritisch bent.
Groeten van ons. Inmiddels zul je wel slapen denken we.....