Vliegende pinguins

Gisteren zijn we op reis gegaan naar Jordanië. Met het vliegtuig. Dat wist ik al heel lang, want papa had al met mij geoefend. Hij vroeg steeds: 'Hoe gaan we naar Jordanië? Met het ...' En dan moest ik antwoorden: 'vliegtuig'. In het begin zei ik steeds 'auto'. Maar dat was volgens papa niet goed. Het moest echt 'vliegtuig' zijn en uiteindelijk ben ik dat maar gaan zeggen. Papa was er heel trots op.

We gingen met de auto naar Schiphol (dat bedoel ik...). Alle koffers lagen in de achterbak. Mijn apen zaten er ook in. Toen we uit de auto gingen, moesten we vreselijk lang lopen. Ik dacht dat we inmiddels in Jordanië waren aangekomen. Maar dat was niet zo. Volgens papa heette dit de incheckbalie. Ik had nog nooit van het woord gehoord. 

Bij die incheckbalie heb ik m'n ogen uitgekeken. Er stonden heel veel mensen met koffers op karretjes. Dat was op zich nog niet zo gek. Maar het aparte was dat de mannen in lange witte jurken liepen. Het zag er eigenlijk wel mooi uit, maar ik had nog nooit een man in een jurk gezien. De vrouwen hadden het koud denk ik, want ze hadden hun hoofd ingepakt met doeken. Ik kon nog net hun ogen zien.

Er zat een mevrouw in een rood pakje weggedoken achter een hoge balie. Haar hoofd was niet ingepakt. Papa gaf alle koffers aan haar en toen waren ze ineens weg. Ik was even bang dat ze ze gestolen zou hebben, maar ik kan melden dat ze inmiddels weer boven water zijn. Daarover later meer.

Op Schiphol heb ik nog een laatste knuffel gegeven aan de opa’s en oma’s en ook nog andere mensen die ons kwamen uitzwaaien. Toen zijn we het vliegtuig in gegaan. Het vliegtuig was erg vol. Dat is niet zo erg, maar wat ik wel oneerlijk vond is dat iedereen een eigen stoel kreeg, behalve ik. Ik moest bij papa of mama op schoot. Het is eigenlijk discriminatie, maar ik heb er verder geen werk van gemaakt.

Tijdens de vlucht liepen er steeds mensen door het vliegtuig die op pinguins leken. Ze duwden karretjes voor zich uit waarin eten zat. En dat deelden ze uit aan iedereen die honger had. Ik denk dat deze pinguins het eten liever zelf hadden opgegeten, want ze keken heel chagrijnig. Behalve toen ze bij mij kwamen. Toen moesten ze even lachen. En ze zeiden steeds dat ik zo ‘kjoet’ was. Ik heb geen idee wat het betekent. 

Na een tijdje mochten we het vliegtuig weer uit. Toen kwamen we in een groot gebouw en moesten we onze paspoorten laten zien aan een dikke meneer in een hokje. Hij keek best boos, maar gelukkig mochten we het land toch in. Daarna gingen we naar beneden en zagen we ineens onze koffers liggen op een grote zwarte band. We gingen naar buiten waar we werden opgewacht door een mevrouw en meneer die gelukkig wel aardig waren.

We hebben de koffers in hun auto gezet en zijn toen gaan rijden. Het was nog net licht, dus ik heb mooi even kunnen kijken hoe Jordanië eruit ziet. En ik kan zeggen: het viel niet tegen. Ik heb heel veel huizen met platte daken gezien. En er zijn overal heuvels. Met de ondergaande zon erbij zag het er best mooi uit. Bijna net zo mooi als Nederland.

Toen de zon net onder was kwamen we aan bij een gebouw. Dat wordt ons nieuwe huis. Iemand kwam ons helpen om de koffers te sjouwen. Dat was erg handig. We gingen met de lift naar boven en toen we daar aankwamen gingen we ons huis binnen. Wat er vanaf dat moment allemaal is gebeurd vertel ik in een volgende blog.

Herrie in de kerk

Vandaag was de uitzenddienst in de kerk. Het was heel druk. Sommige mensen kwamen van ver. Niet zo ver als Jordanië, maar toch ver. De kerkzaal was bijna te klein. Veel kinderen moesten op tafels zitten. Ik gelukkig niet,want ik mocht naar de crèche.

Halverwege de dienst kwam oma mij halen. Ze nam mij mee naar de kerkzaal. Dat vond ik wel goed, maar het was ook heel leuk bij de crèche. Daar mag ik spelen en net zo veel herrie maken als ik wil. In de kerk is dat wel anders, zo ontdekte ik.

Ik werd bij papa en mama gezet, helemaal voorin de kerk. Er was daar volop ruimte om te spelen. Dus ik wilde alles even goed bekijken. Maar mama werd er een beetje zenuwachtig van. Ze pakte me steeds weer op en zette mij op haar schoot. Daar is niets aan; dat kan thuis ook. Dus klom ik er weer af en ging ik weer rondkruipen. Sommige mensen moesten daar om lachen. Dat is raar, want ik kruip heel normaal.

Toen pakte papa mij ook op en moest ik bij hem op schoot gaan zitten. Daar had ik echt geen zin in. En dat heb ik hem laten weten ook. Ik maakte veel minder lawaai dan bij de crèche, maar toch mocht dat niet. Papa zei allemaal 'sst'. Dat vond ik best overdreven, want zo hard was het nu ook weer niet.

Even later gingen een paar mensen ook nog wat zeggen. Eerst vertelde papa iets over Jordanië. En later gingen andere mensen ook nog een verhaal vertellen. En we gingen ook zingen. Ik denk dat sommige mensen honger hadden of slaap, want ze moesten een beetje huilen.

Daarna gingen een paar mannen om papa, mama en mij heen staan. Ze deden hun handen in de lucht, vlakbij mijn hoofd. En terwijl ze dat deden, gingen de mensen in de kerk iets zingen. Dat was best mooi en daarom heb ik 1 van die mannen een high five gegeven.

Er werd ook nog gebeden. Dat duurde eigenlijk veel te lang. Toen het een beetje te gortig werd riep ik best wel hard 'amen'. Maar die man bad gewoon door. Toen riep ik nog harder 'amen', maar het hielp niets. Na een vreselijk lange tijd zei hij eindelijk ook amen. Toen was de kerkdienst afgelopen.

Aan het eind kwamen alle mensen handen schudden. Ik kreeg ook veel cadeautjes: knuffels, CD's met kinderliedjes en een heel leuk boekje van al mijn vrienden. Dat gaat natuurlijk mee naar Jordanië. 1 CD had ik al. Ik  heb maar om de kassabon gevraagd, zodat ik die nog kan ruilen voor iets anders. Dat doe ik direct deze week nog even, want vrijdag vertrekken we al naar ons nieuwe huis.

Slapen in stijl

Vandaag ben ik alweer verhuisd. Ik heb de polder van Streefkerk achtergelaten en woon nu bij de andere opa en oma. Zij wonen in Sliedrecht. Vergeleken met Streefkerk is Sliedrecht best groot. Maar het is nog steeds veel kleiner dan Dordrecht. Een beetje provinciaal is het wel hier. Tot aan ons vertrek naar Jordanië zal ik hier blijven wonen.

Ik ben in Sliedrecht wel goed bekend eigenlijk, want ik kom vaak bij opa en oma. Het leukste vind ik de vogels hier. Opa heeft een grote volière met veel vogels. Ze hebben heel veel kleuren en maken mooie geluiden. Vandaag liet opa mij 2 jonge duifjes zien. Ze zaten nog in het nest en waren heel klein. Ik heb ze even geaaid. Dat was een beetje eng. Maar ook leuk. Daarna heeft opa het nestje snel weer op zijn plek gezet.

Al onze spullen staan nu bij opa en oma in Sliedrecht. Het worden er steeds minder. Papa en mama brengen veel spullen naar de kledingcontainer. Of naar de rommelmarkt. Ik hoop maar dat er straks nog wat over is als we naar Jordanië gaan! Op mijn kamer staan nu een paar grote zwarte koffers. Daar kunnen de spullen in die we gaan meenemen. Sommige dingen heeft papa eerder al meegenomen naar Jordanië. Mijn pop met de pleister in zijn nek is daar al. En het boekje van Hazeltje ook. Als we daar aankomen, ga ik er snel weer uit lezen.

Vanmiddag wilde mama dat ik even ging slapen hier in Sliedrecht. Maar toen was er een groot probleem. Mijn speen en mijn aap waren namelijk achtergebleven in Streefkerk. Zonder speen en aap kan een mens natuurlijk niet slapen. Oma dacht slim te zijn; ze had nog een andere speen liggen. Hij zag er heel raar uit en het was een lelijke kleur. En toen gaf ze me ook een andere aap. Een gele. En nu dacht oma dus dat ik met die lelijke speen en die gele aap zou gaan slapen. Dat had ze gedroomd. Ik heb het geweigerd! Als ik slaap, doe ik dat in stijl. En anders slaap ik niet.

Toen heeft oma mij weer uit bed gehaald en is met me gaan wandelen door Sliedrecht. Het was wel leuk, maar ik ken Sliedrecht eigenlijk best goed. Ik zag niet veel nieuws. Daarom heb ik in de wandelwagen maar even geslapen. Was oma ook weer tevreden. En intussentijd had mama mijn speen en mijn aap opgehaald. Dus vanavond kan ik mooi weer slapen in stijl. Welterusten alvast!