Herrie in de kerk

Vandaag was de uitzenddienst in de kerk. Het was heel druk. Sommige mensen kwamen van ver. Niet zo ver als Jordanië, maar toch ver. De kerkzaal was bijna te klein. Veel kinderen moesten op tafels zitten. Ik gelukkig niet,want ik mocht naar de crèche.

Halverwege de dienst kwam oma mij halen. Ze nam mij mee naar de kerkzaal. Dat vond ik wel goed, maar het was ook heel leuk bij de crèche. Daar mag ik spelen en net zo veel herrie maken als ik wil. In de kerk is dat wel anders, zo ontdekte ik.

Ik werd bij papa en mama gezet, helemaal voorin de kerk. Er was daar volop ruimte om te spelen. Dus ik wilde alles even goed bekijken. Maar mama werd er een beetje zenuwachtig van. Ze pakte me steeds weer op en zette mij op haar schoot. Daar is niets aan; dat kan thuis ook. Dus klom ik er weer af en ging ik weer rondkruipen. Sommige mensen moesten daar om lachen. Dat is raar, want ik kruip heel normaal.

Toen pakte papa mij ook op en moest ik bij hem op schoot gaan zitten. Daar had ik echt geen zin in. En dat heb ik hem laten weten ook. Ik maakte veel minder lawaai dan bij de crèche, maar toch mocht dat niet. Papa zei allemaal 'sst'. Dat vond ik best overdreven, want zo hard was het nu ook weer niet.

Even later gingen een paar mensen ook nog wat zeggen. Eerst vertelde papa iets over Jordanië. En later gingen andere mensen ook nog een verhaal vertellen. En we gingen ook zingen. Ik denk dat sommige mensen honger hadden of slaap, want ze moesten een beetje huilen.

Daarna gingen een paar mannen om papa, mama en mij heen staan. Ze deden hun handen in de lucht, vlakbij mijn hoofd. En terwijl ze dat deden, gingen de mensen in de kerk iets zingen. Dat was best mooi en daarom heb ik 1 van die mannen een high five gegeven.

Er werd ook nog gebeden. Dat duurde eigenlijk veel te lang. Toen het een beetje te gortig werd riep ik best wel hard 'amen'. Maar die man bad gewoon door. Toen riep ik nog harder 'amen', maar het hielp niets. Na een vreselijk lange tijd zei hij eindelijk ook amen. Toen was de kerkdienst afgelopen.

Aan het eind kwamen alle mensen handen schudden. Ik kreeg ook veel cadeautjes: knuffels, CD's met kinderliedjes en een heel leuk boekje van al mijn vrienden. Dat gaat natuurlijk mee naar Jordanië. 1 CD had ik al. Ik  heb maar om de kassabon gevraagd, zodat ik die nog kan ruilen voor iets anders. Dat doe ik direct deze week nog even, want vrijdag vertrekken we al naar ons nieuwe huis.