Kinderen uit Syrië

Papa moet vanavond naar het vliegveld. Hij gaat iemand ophalen die hier op bezoek komt. Het is een mevrouw en ze komt een paar dagen bij ons logeren. Samen met papa en mama hebben we haar kamer mooi gemaakt. De koffers die in haar kamer stonden, staan nu in mijn slaapkamer. Dat vind ik niet zo heel erg, maar als ze weer weg is, zet ik die koffers weer in de andere kamer.  Dan heb ik alle ruimte om te  spelen met mijn knuffels en mijn circustent. Als ik morgen wakker word, is deze mevrouw er al zegt papa. Ik hoop dat ze wel aardig is.

Een paar dagen geleden ging papa ook weg met de auto. Toen ging hij op bezoek bij de vluchtelingen uit Syrië. Papa ging er heen om te kijken hoe het met ze gaat. Deze mensen zijn heel arm. Hun kinderen kunnen niet naar school omdat ze geen geld hebben. En soms hebben ze zelfs geen geld om eten te kopen. Papa heeft me verteld dat de verhalen van deze mensen best verdrietig zijn. De kinderen zijn niet blij omdat ze niet naar school kunnen. En hun papa’s zijn ook niet blij omdat ze hier niet mogen werken van de regering. En dan kunnen ze ook geen geld verdienen.

Deze mensen moesten vluchten uit Syrië omdat het daar oorlog is. Ze hadden niet eens tijd om hun koffers in te pakken. En ze gingen ook niet met het vliegtuig, maar met de bus of de auto of lopend. Ze moesten hun huis achterlaten met alles erin. En andere mensen van de oorlog hebben hun huis nu gestolen. Of ze hebben het kapot gemaakt met geweren.

Ik woon in Amman en wij zijn niet arm. Mijn kamer is heel mooi. Ik heb een bed en een kast en mijn circustent. Ik krijg elke dag genoeg te eten. Vooral yoghurt vind ik lekker. En koekjes ook. Ik heb wel vier apen en duplo en ander speelgoed. Ik denk dat deze Syrische kinderen geen koekjes kunnen betalen. En misschien hebben ze ook geen knuffels voor in bed.

Papa vertelde dat hij een jongetje was tegengekomen die nog maar 1 oog had. Toen hij nog in Syrië woonde, kwam er een raket op zijn huis. En toen raakte hij zijn oog kwijt. Nu kan hij nooit meer goed kijken en het doet nog steeds heel zeer. Dat is wel verdrietig.

Hier in Jordanië is het gelukkig een beetje veiliger voor deze mensen, want hier is het geen oorlog. Papa helpt deze mensen. Ze krijgen geld om eten te kopen. En als ze ziek zijn, kunnen ze naar de dokter. Iedere dag gaan de mensen van papa’s werk op bezoek bij deze mensen. Misschien ga ik wel een keer met ze mee. Dan kan ik spelen met deze kinderen. En dan kan ik ze een van mijn apen geven, want ik heb er genoeg. En hopelijk worden ze er dan een beetje blij van.

Rust in de tent

Het is een druk leven hier. Niet zozeer vanwege mijn volle agenda, maar ik bedoel eigenlijk vanwege het geluid in de stad. Het begint 's morgens vroeg al als de moskee de moslims oproept om te bidden. Die oproep galmt door de hele stad en dus ook door mijn kamer. Als ik ga bidden, is er niet eerst zo'n harde oproep. Ik bid gewoon samen met papa of mama en dan zingen we een liedje.

Een paar uur na de gebedsoproep komt het verkeer op gang. Ik woon in een drukke winkelstraat waar veel auto's doorheen rijden. En soms komt er ook een motorfiets doorheen. Die gaat heel hard en maakt superveel herrie.

Vaak ga ik overdag de stad in. Dan loopt papa of mama kris kras met mij door het verkeer. Als je wilt oversteken, moet je gewoon beginnen met lopen want anders kom je nooit aan de overkant. De auto's rijden gewoon door, net alsof we er niet zijn.

Als we boodschappen gaan doen, staat er in de winkel vaak ook muziek aan. Het lijkt wel of de mensen hier een beetje doof zijn, want de muziek staat altijd heel hard.

Pas was ik aan het lunchen in een klein restaurant. Er waren geen tafels - iedereen moest gewoon staan. Een meneer pakte een paar broodjes die nog warm waren en daar legde hij een ei op en nog iets van kaas. Volgens papa was het nepkaas, maar ik vond het niet heel vies of zo. In het restaurant stond een televisie heel hard aan. Er kwam een geluid uit van een man. Hij was niet aan het praten, maar ook niet aan het zingen. Het was een beetje ertussenin. En op het scherm zag je allemaal letters staan. De meneer had een heel harde stem. Ik heb een tijdje naar het scherm gekeken en geluisterd naar die harde stem. Het was eigenlijk niet zo mooi.

Als we met de auto door te stad rijden is het ook overal een enorme herrie. Iedereen toetert naar elkaar. Soms zwaaien mensen ook naar elkaar, maar dan kijken ze er juist heel boos bij. Papa toetert bijna nooit maar heel soms kijkt hij ook een beetje boos.

Als je zo'n druk leven hebt, is het goed om af en toe ook te genieten van rust. Ik heb van papa en mama een echte circustent gekregen. In het circus zijn heel veel dieren, vooral apen. Maar ook een giraffe en een beer. En er zijn twee poppen en de boekjes van Bobbi. Als ik binnen in de tent zit, ziet de wereld er heel anders uit. Het lijkt wel of er binnenin de tent een rood licht brandt en het is er altijd heel rustig.

Ik ben heel blij met deze tent. Iedere dag kruip ik er een paar keer in. Gewoon om tot mezelf te komen en met de dieren te praten. Zij snappen best dat het voor mij heel veel herrie is in deze stad. Als ik in hun ogen kijk, snappen we elkaar gewoon.

Op het politiebureau

Vandaag had ik een drukke dag. Ik moest op pad om mijn verblijfsvergunning op te halen. Eerder was ik daar ook al een dag lang druk mee. Toen moesten we naar heel veel verschillende gebouwen. We waren begonnen bij een minister en eindigden op het politiebureau. En we zijn ook nog bij een ziekenhuis langs geweest om bloed te prikken. Maar vandaag zouden we alleen naar een politiebureau gaan.

Ik had gedacht dat het zo geregeld zou zijn. Maar het duurde toch een stuk langer dan ik had gedacht. Vroeg in de morgen reed ik met papa, mama en Ali (dat is mijn chauffeur) naar het politiebureau. Dat is een groot grijs gebouw. Aan de voorkant stond een man met een groot geweer op zijn buik. Hij keek niet zo vriendelijk, maar we mochten toch naar binnen. Ik denk dat de politie in Jordanie een beetje arm is, want hun gebouw ziet er niet zo mooi uit. Op de muren zitten zwarte vegen. En op de grond ligt heel veel stof. Toen ik even ging kruipen was mijn broek helemaal grijs.

Toen we binnen kwamen, gingen naar een kamertje. Er liepen heel veel politie-agenten rond. Voor me zag ik een grote wand met wel duizend papieren in allerlei kleuren. Dat zijn mappen met informatie over de mensen die in Jordanie wonen. Er is een rij gele mappen en blauwe en roze. De politie-agenten liepen allemaal rond met papieren in de ene hand en een sigaret in de andere hand. Ze hadden allemaal politiekleren aan. Op hun schouder staat soms 1 ster, soms 2 en een man had wel 3 sterren. Hij zat op zijn mobiele telefoon een spelletje te doen.

Een van de politie-agenten zei tegen ons dat we nog een extra papier nodig hadden. Dat lag nog op het kantoor van papa. Dat moesten we eerst gaan ophalen. In het drukke verkeer duurt dat wel even. Maar ik vond het niet erg, want in het verkeer kun je van alles zien. Er wordt heel veel getoeterd. En mensen kunnen hier niet netjes in een rij rijden. En overal zijn mensen aan het oversteken. Ze zijn helemaal niet bang.

Na een tijdje waren we weer terug op het politiebureau. Ik heb even gezwaaid naar de man met het geweer en toen mochten we weer naar binnen. We gingen weer naar het kamertje met al die politie-agenten. Ze hadden het nog steeds heel druk met alle papieren en hun sigaretten. De meneer met de 3 sterren zat het spelletje te doen. Een andere agent pakte de papieren aan die we hadden meegebracht. Hij keek een beetje boos en zei toen dat er weer iets niet klopte. Er stond geen stempel op het papier. En daarom kon ik nog steeds geen verblijfsvergunning krijgen.

Ali heeft toen iemand gebeld en die kwam de stempel brengen. We hebben de stempel snel op het papier gezet en toen was het wel goed.En daarna heb ik mooi m'n verblijfsvergunning gekregen. En papa en mama ook. Nu mogen we hier een jaar lang blijven. Ik heb een kaart gekregen met mijn foto en mijn naam erop.

Over een jaar moeten we weer terug naar dit kamertje voor een nieuwe kaart. Ik ben benieuwd of die meneer dan nog steeds het spelletje zit te spelen. Ik denk het eigenlijk wel.

Dweilen en messen

Vandaag was ik met mama in een winkel. Hij lijkt een beetje op de Blokker. Maar toch anders. Het is er een beetje voller en er is geen lift. En de mensen praten er ook anders. Maar dat doet eigenlijk iedereen hier, behalve papa en mama.

Mama ging lopend met mij naar de winkel toe. Dat is een hele klus, want ze moet dan met mijn buggy heel veel stoepen op en af. Ik zit dan steeds te schudden in mijn buggy. Soms is de stoep heel hoog en dan kom ik met een plof onderaan terecht.

Op straat is het altijd heel druk. Er rijden auto's en er lopen heel veel mensen. Ik denk dat Jordaniers niet kunnen fietsen, want ik heb nog nooit een fiets gezien. En overal zijn winkels. Grote winkels en kleine winkels. Soms staan ze op een rijtje, of soms allemaal bovenop elkaar. Dat heet een 'shopping mall' en daar zijn er heel veel van. Ik vind het leuk om met mijn buggy door de stad te rijden. Ik hoef niets te doen, mama is m'n chauffeur en ik zie ook nog een van alles. Eigenlijk heb ik best een goed leven.

Toen mama bij die soort van Blokker moest betalen, ging er iets niet goed. De mevrouw achter de kassa wilde veel te veel rekenen. Maar gelukkig is mama heel slim. Ze zei dat het niet klopte. De mevrouw kreeg het een beetje warm en dat kwam niet alleen door haar hoofddoek. Toen kwamen er een paar mannen aan en die gingen tegen mama praten. Ik verstond er niets van, alleen dat ze wel honderd keer sorry zeiden. En toen kostte het ineens een stuk minder.

Ik vond het heel slim van mama dat ze wist dat die mevrouw te veel geld wilde hebben voor de spullen. Heel misschien deed ze het wel expres, maar ik denk het niet... ik denk dat ze gewoon niet goed kon rekenen. En ze kan ook al niet fietsen. Twee dingen die mijn moeder mooi wel kan.

Toen mama de winkel uitging, liep een van die mannen nog achter haar aan. Hij gaf haar twee dweilen en twee messen. Die kreeg ze gratis omdat die mevrouw iets doms had gedaan. Mama lachte een beetje naar de man en heeft alles in mijn buggy gestopt.

En zo kwamen wij mooi samen thuis met onze boodschappen voor een goede prijs en ook nog vier cadeaus erbij. Ik ben heel trots op mijn mama.

Iets over mijn slaapkamer

Alles bij elkaar opgeteld breng ik het grootste deel van mijn leven door in mijn slaapkamer. Daarom wil ik er iets over vertellen.

In mijn kamer staat een bed. Op mijn laken staat een giraffe. En soms een kikker. Net als in Nederland. Het bed lijkt ook wel op mijn bed in Nederland, maar het is toch anders. Verder staat er een commode. En daarnaast een emmer voor iets persoonlijks. Maar daar praat ik liever niet over, want het stinkt best wel. Ik snap nog steeds niet waarom papa en mama alles door de wc spoelen en mijn luiers wel een paar dagen in een emmer bewaren.

In mijn kamer zit een groot raam. Als ik er doorheen kijk zie ik vogels vliegen. En soms zie ik een poes buiten lopen. Maar dat is maar heel soms. Auto’s zijn er altijd. Ik zie ze en ik hoor ze. Soms kan ik ze niet zien, want aan de zijkant van het raam zit een groot touw en als papa of mama daaraan trekt, komt er een groot zwart ding naar beneden en dan wordt het pikdonker.

 Eigenlijk vind ik het wel fijn om hier te slapen. Ik slaap net zo goed als in Nederland. Het enige lastige is dat ik hier iedere morgen een heel hard geluid hoor. Het komt wel van tien kanten. Het klinkt als een man die aan het zingen is, maar eigenlijk kan hij niet  goed zingen. Deze man kan denk ik ook niet goed slapen. En daarom staat hij iedere morgen vroeg op en begint iets te zingen door zijn microfoon. Ik vind het wel jammer dat hij niet iets zingt van ‘Lees je bijbel bid elke dag‘. Dat vind ik namelijk wel een mooi liedje. Ik kan het zelfs ook in het Engels zingen. Ik weet jammer genoeg niet waar deze man woont. Anders konden we hem vragen of hij voortaan dat liedje kan zingen. 

Mijn nieuwe tafel

Beste mensen,

In zo'n eerste week heb ik het eigenlijk heel druk. Ik moet allemaal nieuwe mensen zien en vandaag ben ik naar een nieuwe kerk geweest. M'n nieuwe bed slaap lekker trouwens. Maar verder heb ik even geen tijd om lang te schrijven. Dat komt binnenkort wel weer.

Wat ik nog wel even snel wilde zeggen, is dat ik een nieuwe tafel heb gekregen. Die gebruik ik om boeken te lezen of domino te spelen. Op deze foto zie je mij. Sorry dat ik me nog niet aangekleed had. Maar dan weet je in ieder geval hoe hij eruit ziet. En je raadt het al... afkomstig van een bekende Zweedse meubelmaker.