Mijn slaap is weg

Mama zegt dat vandaag mijn ogen moe zijn. En ik voel me ook niet echt uitgeslapen. Dat komt allemaal door afgelopen nacht. Ik heb vreselijk slecht geslapen. Normaal slaap ik aan een stuk door. Vannacht ging het allemaal anders. En ik weet niet hoe het komt.

Het begon gisterenavond al. Mama was naar Arabische les en papa ging mij op bed leggen. We hadden eerst nog een paar boekjes gelezen. Het was heel mooi. Ik wilde eigenlijk nog meer verhalen horen, maar toen zei papa dat het tijd was om naar bed te gaan. Ik wilde heel lief zijn, dus ik was het ermee eens. We zongen nog een liedje en toen ging ik liggen en deed papa het licht uit.

Maar ja, toen lag ik daar en ik had helemaal geen slaap. Ik heb het echt geprobeerd, maar kon gewoon niet slapen. Eerst heb ik even rechtop in m'n bed gezeten om daarover na te denken. Maar ik wist echt niet waardoor het kwam. Dus toen werd het tijd om mijn vader in te schakelen. Ik ben gaan staan en begon papa te roepen. Eerst kwam hij niet. Zo gaat het altijd. Maar ik weet dat hij na een tijdje toch wel komt. Zo ook nu. Maar hij was best wel streng en zei dat ik weer moest gaan slapen. Maar ik had geen slaap. 

Ik heb het nog een keer geprobeerd, maar toen heb ik papa weer erbij geroepen. Die kwam pas veel later en zijn gezicht stond nogal boos. Ik snap best dat het niet goed uitkomt dat ik niet kan slapen, maar ik kan er toch ook niets aan doen?

Later was mama weer thuis en die heeft ook met mij gepraat. Ik probeerde uit te leggen dat het beter was als ik uit bed zou gaan. Maar ik stuitte alleen maar op onbegrip. Na een tijdje heeft papa mij uit bed gehaald. Mijn slaapzak moest wel aanblijven. Het is een witte slaapzak en als je die aan hebt, is het best moeilijk om te lopen. Je moet dan je armen wijd doen om niet te vallen. Papa zei dat ik in die slaapzak net een engel leek. Hoe kun je boos zijn op een engel, dacht ik nog.

Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen. Tot ongeveer 1 uur 's nachts en toen was ik weer klaarwakker. Mama is even langsgeweest en heeft mijn hond gegeven. Daar heb ik eerst een tijdje mee gespeeld, want al mijn slaap was verdwenen. Daarna kwam hij weer terug en ben ik weer gaan slapen.

Om zes uur was mijn slaap echt helemaal weg. Ik kan er ook niets aan doen. Papa kwam vertellen dat ik moest gaan liggen. Dat vond ik behoorlijk overdreven, want tussen de kieren van het luik door zag ik dat het al licht was. Maar hij ging toch weer weg en deed zelfs mijn deur dicht! Die staat altijd open voor een beetje frisse lucht. En nu liet hij mij daar gewoon liggen in een muffe kamer. Dat vond ik echt te ver gaan. Ik heb heel hard geroepen 'deur open ja'. En niet zomaar een keer, maar net zo lang totdat papa mij uit bed kwam halen. Zijn gezicht was niet zo vriendelijk. Ik snap het wel een beetje, want hij moest die nacht steeds zijn bed uit voor mij. Maar ik kan er ook niets aan doen dat ik geen slaap heb. En ik heb zo'n bed met spijlen waar ik niet zelf uit kan klimmen. Dus dan moet ik hem gewoon roepen.

Daarna zijn we opgestaan. Aan het ontbijt zat ik te gapen. Dat is vreemd, want 's nachts was ik niet moe en nu ineens wel. Papa en mama zagen er ook best moe uit. En ze waren ook niet helemaal in hun beste bui. Na het ontbijt kwam Lucy even langs. Zij is de onderbuurvrouw en ze vertelde dat ze mij 's morgens had horen roepen. Ze was er wakker van geworden. Dat is naar voor haar. Maar eigenlijk ligt het aan papa. Als hij die deur niet dicht had gedaan, had ik niet hoeven roepen. Als het nog eens gebeurt, kan hij beter direct komen. Ik weet alleen niet of dat gaat gebeuren. Want papa en mama zeiden net tegen elkaar dat ze dit niet weer zullen laten gebeuren. 'Volgende keer laten we hem nog langer liggen,' hoorde ik ze zeggen, 'anders maakt hij er een gewoonte van'.

Ze begrijpen gewoon niet dat het niet aan mij ligt, maar aan mijn slaap.