Sommige dingen wennen nooit

Vorige week zat ik te ontbijten met papa en mama. Ik krijg dan melk met koekjes. Het zijn niet echt lekkere koekjes. Maar ze zijn ook niet vies. Je doet ze eerst in een schaaltje en dan giet je er melk overheen. Eerst zijn de koekjes nog hard, maar nog een tijdje niet meer. De eerste keer proefde het een beetje apart, maar nu ben ik eraan gewend. Eigenlijk zijn alle nieuwe dingen apart... en na een tijdje zijn ze ook gewoon.

Tijdens dat ontbijt zei mama tegen ons dat we al een half jaar in Jordanië wonen. Dat is ongeveer een kwart van mijn hele leven. In april kwamen we hier aan. Toen was ik nog super klein. Ik kon nog niet eens lopen. Er zaten geen stekels in mijn haren. En ik had ook nog geen croqs. En ik was nog nooit naar school geweest. En ik kon nog geen Engels of Arabisch praten. Ik wil niet zeggen dat ik toen dom was, maar wel dat ik nu veel meer weet.

Ik kan nu ook best wel goed praten en dat is fijn. Anders is het zo'n gedoe om uit te leggen wat je wil. Nu is dat heel makkelijk. Met weinig woorden kun je veel zeggen. 'Nee bed' betekent dat ik het nog niet tijd vind om te slapen. 'Zitten' betekent dat ik op het aanrecht wil zitten als papa of mama de vaat doen. Dat is altijd heel gezellig, alleen zijn ze altijd net iets te bang dat ik van het aanrecht val. Dat vind ik nogal overdreven. 'Boekje lezen', 'zitten', 'deur open' spreken natuurlijk voor zich. Op school zeg ik deze dingen ook wel eens, maar er is niemand die me daar begrijpt. Dat is wel ingewikkeld soms. Ik moet hetzelfde dan zeggen in een andere taal. Gelukkig gaat dat de goede kant op. Ik weet dat een leeuw een lion is en in Engels maakt hij hezelfde geluid als in het Nederlands. Gewoon 'waaah' met je mond wijd open. Een Nederlandse koe zegt 'boeoe', maar een Engelse koe zegt 'meueue'. Ik weet niet waarom koeien verschillende talen spreken.

Pas heb ik op school geleerd te tellen. De juf doet dan steeds iets met haar vingers en dan noemt ze de getallen erbij. Dat van die vingers snap ik niet zo goed, maar het tellen is heel leuk. Eerst tellen we van van one to five en dan gaan we allemaal heel hard in onze handen klappen. En daarna van six to ten, en daarna klappen we weer. Ik heb het pas ook aan papa en mama geleerd. Ze weten nu hoe je van een tot tien moet tellen in het Engels. Als ik nog meer nieuwe dingen leer op school, ga ik het papa en mama ook leren.

Er is heel veel gebeurd in deze zes maanden. De school is leuk en mijn kamer en mijn tent ook. En Abu Mona is mijn vriend. En Ahmed de chauffeur is ook heel lief. Maar ik mis Nederland ook wel een beetje. Elke dag praat ik even met papa en mama over opa en oma. Ik zeg dan steeds dat ik graag bij oma wil gaan spelen met de auto's. En ik wil opa z'n vogels weer eens zien. En als papa vraagt wie mijn allergrootste vriend is, zeg ik natuurlijk Matthanja. Maar die is hier niet. Ik heb alleen een foto van hem hangen op mijn kamer. Ik hoop dat ik opa en oma en Matthanja toch snel weer een keer kan zien. Pas hoorde ik papa en mama praten over het vliegtuig en over mijn verjaardag. Ze hebben met nog niets officieel verteld. Maar heel misschien ga ik binnenkort wel even op bezoek in Nederland. Als dat zo is, word ik echt heel blij.

Want alle dingen wennen, ook het leven hier. Maar dat ik zo ver weg ben van opa en oma en Matthanja... dat went misschien wel nooit.

Rare cadeautjes

Normaal krijg ik veel cadeautjes. Maar nu was het anders. Want mama was jarig en daarom waren de cadeautjes voor haar. Samen met papa heb ik ze uitgezocht. Niet dat ik veel in te brengen had trouwens, want mama had al gezegd wat ze wilde hebben. En de andere dingen heeft papa uitgekozen. Mijn mening deed er niet toe. Daardoor werden het allemaal rare cadeautjes.

Grote mensen hebben meer verstand dan kleine kinderen. Maar soms doen ze ook extra ingewikkeld. Als ik een cadeautje mocht kiezen zou ik zeggen: een boekje om voor te lezen. Of een auto om mee te spelen. Of een nieuwe knuffel. Daar heb je tenminste wat aan. Maar bij mama's verjaardag ging het anders.

Het eerste cadeau was al lang geleden gekocht. Want het kwam uit Nederland.. En iemand die uit Nederland op bezoek kwam moest het meenemen. Sowieso al behoorlijk ingewikkeld zou ik zeggen. Maar toen mama het uitpakte en aan mij uitlegde wat het was, begreep ik er niets meer van. Het is een klein scherm en daar kun je boeken op lezen. Eerst doe je een stekker in het stopcontact om hem op te laden. Daarna moet je heel vaak op het scherm drukken en dan staat er ineens de eerste bladzijde van een boek. Je kunt wel honderd boeken op dat scherm zetten. Mama zei dat ze dit cadeau al heel lang had willen hebben. Onvoorstelbaar. Wij kinderen krijgen gewoon een boek met echte bladzijden en kleuren en tekeningen. En soms zit er op die bladzijde zelfs iets dat je kunt bewegen. Zoals bij het boek van de vos die z'n sokken kwijt is. Op de ene bladzijde doe ik dan zijn kast open, dan weer de deur onder de trap en dan de klok en aan het eind heeft hij allebei zijn sokken gevonden. Maar bij mama's cadeau zijn er niet eens bladzijden. Alleen een scherm waar je op kunt drukken. Er zijn geen kleuren en geen tekeningen. Ik vind het een erg saai cadeau.

Mama kreeg ook nog een nieuwe auto, of eigenlijk een bus. Geen echte, maar eentje in het klein. Hij zat in een grote doos en op de voorkant stond een foto van de bus. Het is een volkswagenbusje waar je mee kunt kamperen. Mama zei dat ze al heel lang zo'n busje wilde hebben. Ik wilde de doos snel openmaken, maar dat mocht niet. Want de bus was nog niet klaar zei mama. Later maakte ze zelf de doos open en toen bleek dat de bus uit wel duizend stukjes bestaat. En er zit een dik boek bij waarin staat hoe je alles in elkaar moet zetten. Maar in elke speelgoedwinkel kun je gewoon auto's en bussen kopen. De meneer van de fabriek heeft al het werk al gedaan. Dat is veel makkelijker. Nu gaat het mama misschien wel jaren kosten om het busje in elkaar te zetten. En toch was ze er blij mee. Aan haar gezicht zag ik dat ze het nog meende ook.

En verder kreeg mama ook nog iets om op te drinken. Volgens papa was het voor de koude wintermaanden. En ze moest het maar lekker in de vriezer bewaren. Ik was wel benieuwd wat erin zat en ik wilde graag een slokje nemen. Maar je raadt het al... dat mocht weer niet. Volgens papa zou het heel zeer doen in mijn buik. Het is alleen voor grote mensen. Dus grote mensen gaan iets drinken waar je buikpijn van krijgt. En dan zeggen ze nog dat het lekker is ook. Ik zou nooit zo'n cadeau willen hebben.

Mama kreeg ook nog parfum in een piepklein flesje. Dat had ik samen met papa gekocht. Er waren ook grotere flessen, maar papa koos deze. Ik denk dat het zo op is. Ik wilde nog zeggen dat het beter was om de grote fles te kopen. Maar het zou toch weinig zin gehad hebben. Want papa doet precies het tegenovergestelde van wat ik leuk vind. In plaats van een mooi boek met veel kleuren koopt hij een zwart scherm. In plaats van een mooie auto, koopt hij er een die in duizend stukken is gevallen. En hij koopt geen lekkere limonade of sap, maar een drankje waar je buikpijn van krijgt.

Ik vind papa en mama heel lief, maar soms zijn ze echt een raadsel voor mij.

Papa begrijpt het niet

Mijn papa is best lief, maar er zijn veel dingen in het leven die hij nog niet snapt. Ik vind hem eigenlijk een beetje dom. Want hij maakt zich verschrikkelijk druk om dingen terwijl dat helemaal niet nodig is. Hij wordt er ook heel moe van. Mijn mama is toch een beetje slimmer.

Als papa uit zijn werk komt, gaan we altijd eerst eten. En daarna gaat hij ook met vaak met mij spelen. Maar soms heeft hij daar geen tijd voor. Want dan gaat hij naar 'Total Fitness'. Dat is een gebouw hier net om de hoek. Hij gaat dan in een lift naar de bovenste verdieping. Daar is een grote kamer met veel ramen. En in die kamer staan allemaal apparaten. Sommige lijken op een fiets. Maar als je erop gaat zitten ga je toch niet vooruit. En er is een apparaat waar je heel hard op kunt hollen, maar je komt niets vooruit. Dat is ook altijd zo in mijn dromen. Ik wil dan hard weghollen, maar het kan niet. Ik ben altijd heel blij als de droom over is. Maar papa gaat iedere keer weer terug naar deze apparaten.

Het fietsen en het rennen is heel zwaar. En de zon schijnt door de ramen heen, waardoor het er ook super warm is. Er is in dat gebouw ook een zwembad. Vroeger ging ik daar vaak met mama naar toe, maar daar heb ik nu geen tijd meer voor. Papa gaat altijd alleen maar voor die zware apparaten en hij gaat niet eens even uitrusten in het zwembad. En als hij thuiskomt, is hij altijd verschrikkelijk moe. Zijn kleren zijn kleddernat van het zweet en ze stinken ook. En dan zegt hij tegen mama: het was heerlijk! Ik val dan echt uit mijn kinderstoel van verbazing.

Bij mij op school kun je ook sporten. Er zijn schommels en glijbanen. En er staan ook huisjes waar je in kunt klimmen. Dat is tenminste leuk sporten. Je wordt er een heel klein beetje moe van, maar niet veel. En als ik het warm krijg, ga ik snel even van de glijbaan. De wind blaast dan door mijn gezicht en dan heb ik het ineens niet meer warm. Ik begrijp niet dat papa ook niet gewoon op schommel of de glijbaan gaat. Steeds weer gaat hij terug naar die grote kamer met die zware apparaten. Hij schiet er echt niets mee op. Sterker nog, hij moet er zelfs voor betalen. Iedere maand moet hij een abonnement kopen. Nu is mijn papa gelukkig nog wel een klein beetje slim, dus hij praat altijd heel aardig tegen die mevrouw in het gebouw en dan krijgt hij korting. Soms hoeft hij minder te betalen. Of een andere keer krijgt hij zomaar een gratis maand erbij. Iedere keer weer probeert mijn papa iets te krijgen en dat lukt hem nog ook. Maar verder blijft dat sporten van hem gewoon enorm dom.

Mama doet zulke dingen niet. Ze betaalt niet, wordt ook niet moe en haar kleren zijn niet nat van het zweet. Misschien moet zij eens aan papa vertellen waarom dat veel slimmer is. Maar dat doet ze niet. Dat is omdat het toch niet uithaalt denk ik. Want papa blijft gewoon die domme dingen doen.

Als ik later groot ben, zal ik proberen het aan hem uit te leggen. Misschien dat hij het ooit gaat begrijpen, maar misschien ook niet.

Het nieuwe weer

Er is iets belangrijks gebeurd in mijn leven. Het is iets waar ik heel blij van word. En papa en mama ook. Het is eigenlijk zomaar ineens gebeurd. Ik zag het niet aankomen. Maar ik ben wel blij dat het is aangekomen: mijn slaap is weer terug. Iedere avond om ongeveer 7 uur word ik moe. Mijn ogen doen dan een beetje zeer. Dan ga ik erin wrijven. En als ik in bed ga liggen val ik ineens in slaap.

Ik heb er lang nagedacht hoe het nu kan. Een tijdje geleden kon ik helemaal niet slapen. Tenminste niet zo vroeg op de avond al. Papa en mama hadden het niet door. Ze lieten mij lijden in mijn bed in een pikdonkere kamer. Ik heb heel vaak moeten roepen naar ze. En pas als mijn keel zeer deed, kwamen ze even kijken. Dat was een heel zware tijd voor mij. Hoe kan het nu toch dat ik nu wel kan slapen?

Na lang nadenken ben ik erachter gekomen: het komt door het nieuwe weer. Sinds vorige week is er nieuw weer naar Jordanie gekomen. De zon schijnt nog wel, maar hij is niet meer zo warm. En de lucht is niet altijd meer blauw. Soms komen er witte wolken aan en dan stopt de zon met schijnen. Vorige week was de lucht helemaal donkergrijs. En net toen papa naar zijn werk was gegaan, begon het te regenen. Grote dikke druppels.

Ik heb heel lang naar de regen gekeken. Want ik had het nog nooit gezien. Nou ja, misschien wel toen ik klein was, maar dat weet ik niet meer. De straat werd er nat van. En als de auto’s voorbijreden, lieten ze een spoor van wit schuim achter zich. Het ging steeds harder regenen. Onze straat loopt naar beneden en ik zag heel veel water naar beneden stromen. Ik denk dat er onderaan de straat wel een oceaan van water moet zijn gekomen. Maar de straat is heel lang en ik heb de oceaan nooit gezien.

Eerst hingen de wolken hoog in de lucht, maar toen ik met mama koffie ging drinken kwamen ze naar beneden. Ze gingen gewoon pal voor ons raam hangen. Ik zat op mijn stoeltje aan tafel en kon helemaal niet meer naar buiten kijken. Door de wolken kon ik niets zien. Gelukkig gingen ze na een tijdje weer weg en toen kon ik weer naar de auto’s in de straat kijken.

Door deze regen is het ineens ook een stuk minder warm. Het is zelfs bijna een beetje koud. Als ik over het balkon loop, krijg ik koude voeten. Toen kreeg mama een idee: ik kreeg sokken aan. Ik had nog nooit zulke kleine sokken gezien. Alleen papa draagt sokken, maar ik niet. Want ik heb sandalen en croqs en daar doe je natuurlijk geen sokken in. Dat doen alleen oude mannen. Van mama kreeg ik mooie blauwe sokken aan.  En toen zijn we ook naar een winkel gegaan om dichte schoenen te kopen. Allemaal vanwege het nieuwe weer.

Toen ik die avond naar bed ging, hoefde het vliegtuig (papa noemt het een ventilator) niet meer aan. Want het was helemaal niet warm op mijn kamer. Ik heb zelfs een laken en een deken gekregen. En ik mocht mijn hemd ook aan houden. Het was heel fijn om onder de deken te gaan liggen. En de slaap kwam direct.

De dagen daarop werd het nooit meer warm. En ik slaap nu heerlijk onder mijn grijze deken. Ik hoef niet meer te roepen dat de deur open moet of dat ik eruit wil. Ik denk dat dit voor papa en mama ook gewoon beter is.

Iedere avond ga ik graag naar bed. Mijn aap mag ook onder de deken. Dan krijgt hij het niet koud. Ik ben blij met het nieuwe weer. En ik hoop dat het nog heel lang blijft.

Je moet er niet om vragen

Pas ging papa een fles wijn kopen. De winkel is hier om de hoek en de baas van de winkel is een oude man. Hij heeft een grote neus die een beetje rood ziet. Deze oude man is heel aardig. Want toen papa de fles wijn had betaald, kreeg ik zomaar een zakje chips van hem. Daar hoefde ik niets voor te betalen. Het was een cadeau. Eigenlijk krijg ik heel vaak cadeaus. Het is bijna te veel om te onthouden.

Toen we pas in de supermarkt waren, zag ik een grote bak met knuffelschapen liggen. In die tijd stonden er buiten ook heel veel schapen. Die gingen de mensen opeten. Maar knuffelschapen kun je niet eten. Bij de bak zat een mevrouw die allemaal aan mij zat te plukken. Dat vind ik niet echt fijn, maar soms moet je slim zijn. Ik liet het bewust even gebeuren. Ze zat aan m'n haren en gaf een kusje op mijn handen. Ik heb heel lief gelachen naar haar. En toen ik dat allemaal doorstaan had, gaf ze mij een knuffelschaap. Mijn plan was geslaagd. Ik heb het meegenomen naar huis en hij ligt nu in mijn bed.

Soms komen we in winkels waar souvenirs worden verkocht. Dat is ook een heel goede plek om te zijn. Ik ben nog nooit zo'n winkel uitgegaan zonder een cadeautje. Alleen soms vind ik deze mensen ook wel een beetje weinig creatief. Ik krijg namelijk heel vaak een sleutelhanger van een kameel. Daar heb ik er nu al heel veel van. Ze zijn best leuk, maar ik vind dat ik er gewoon genoeg van heb. En daar komt bij dat mama de ogen van de kameel gevaarlijk vindt en die haalt ze er altijd af. Mijn kamer is nu een opvanghuis voor blinde kamelen.

Maar pas is het gelukt om iets anders te krijgen. Ik was met papa in een souvenirwinkel vlakbij ons huis. We waren er al vaak langsgelopen onderweg naar de supermarkt. Maar deze keer gingen we naar binnen. De meneer van de winkel was heel aardig. Hij vertelde dat hij uit Syrië kwam en al lang bij ons in de straat woont. Hij heeft ook even met mij gepraat en ik heb hem verteld dat ik naar school ga en dat ik daar altijd ga spelen en eten. Hij moest er een beetje om lachen. En toen liep hij ineens weg. Ik hoopte dat hij iets ging halen voor mij. En dat klopte... hij kwam terug met een mooie puzzel van een groot gebouw in de rotsen. Dat heet Petra. Het was verpakt in plastic en ik was er heel blij mee.

Het is heel belangrijk dat ik niet vraag om cadeautjes. Ten eerste omdat het niet mag van mama. Ze zegt dat dat onbeleefd is. Ik weet niet zeker of ik dat met haar eens ben, maar gelukkig is er nog een tweede reden. Als je er niet om vraagt, werkt het namelijk beter. Pas waren we terug in de winkel van de wijn en ik ging gelijk voor het rek met chips staan. Ik had echt heel veel honger en wilde graag chips eten. Maar deze keer kreeg ik niets van die oude meneer met de rode neus. Dus de volgende keer doe ik net of ik nergens erg in heb.

Papa en mama vinden het altijd maar zo zo al die cadeaus. Vooral als het dingen zijn die volgens hen ongezond zijn. Dus bij chips en snoepjes kijken ze soms een beetje zuur. En ze zeggen soms ook dat ik het pas later mag opeten. Dat is echt vreselijk. Pas kreeg ik in een ander winkeltje een lolly. Eerst wou papa nog zeggen dat ik hem moest bewaren voor later. Maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Want een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Maar wel in je mond steken. Tenminste, zo denk ik erover.