Tijdens dat ontbijt zei mama tegen ons dat we al een half jaar in Jordanië wonen. Dat is ongeveer een kwart van mijn hele leven. In april kwamen we hier aan. Toen was ik nog super klein. Ik kon nog niet eens lopen. Er zaten geen stekels in mijn haren. En ik had ook nog geen croqs. En ik was nog nooit naar school geweest. En ik kon nog geen Engels of Arabisch praten. Ik wil niet zeggen dat ik toen dom was, maar wel dat ik nu veel meer weet.
Ik kan nu ook best wel goed praten en dat is fijn. Anders is het zo'n gedoe om uit te leggen wat je wil. Nu is dat heel makkelijk. Met weinig woorden kun je veel zeggen. 'Nee bed' betekent dat ik het nog niet tijd vind om te slapen. 'Zitten' betekent dat ik op het aanrecht wil zitten als papa of mama de vaat doen. Dat is altijd heel gezellig, alleen zijn ze altijd net iets te bang dat ik van het aanrecht val. Dat vind ik nogal overdreven. 'Boekje lezen', 'zitten', 'deur open' spreken natuurlijk voor zich. Op school zeg ik deze dingen ook wel eens, maar er is niemand die me daar begrijpt. Dat is wel ingewikkeld soms. Ik moet hetzelfde dan zeggen in een andere taal. Gelukkig gaat dat de goede kant op. Ik weet dat een leeuw een lion is en in Engels maakt hij hezelfde geluid als in het Nederlands. Gewoon 'waaah' met je mond wijd open. Een Nederlandse koe zegt 'boeoe', maar een Engelse koe zegt 'meueue'. Ik weet niet waarom koeien verschillende talen spreken.
Pas heb ik op school geleerd te tellen. De juf doet dan steeds iets met haar vingers en dan noemt ze de getallen erbij. Dat van die vingers snap ik niet zo goed, maar het tellen is heel leuk. Eerst tellen we van van one to five en dan gaan we allemaal heel hard in onze handen klappen. En daarna van six to ten, en daarna klappen we weer. Ik heb het pas ook aan papa en mama geleerd. Ze weten nu hoe je van een tot tien moet tellen in het Engels. Als ik nog meer nieuwe dingen leer op school, ga ik het papa en mama ook leren.
Er is heel veel gebeurd in deze zes maanden. De school is leuk en mijn kamer en mijn tent ook. En Abu Mona is mijn vriend. En Ahmed de chauffeur is ook heel lief. Maar ik mis Nederland ook wel een beetje. Elke dag praat ik even met papa en mama over opa en oma. Ik zeg dan steeds dat ik graag bij oma wil gaan spelen met de auto's. En ik wil opa z'n vogels weer eens zien. En als papa vraagt wie mijn allergrootste vriend is, zeg ik natuurlijk Matthanja. Maar die is hier niet. Ik heb alleen een foto van hem hangen op mijn kamer. Ik hoop dat ik opa en oma en Matthanja toch snel weer een keer kan zien. Pas hoorde ik papa en mama praten over het vliegtuig en over mijn verjaardag. Ze hebben met nog niets officieel verteld. Maar heel misschien ga ik binnenkort wel even op bezoek in Nederland. Als dat zo is, word ik echt heel blij.
Want alle dingen wennen, ook het leven hier. Maar dat ik zo ver weg ben van opa en oma en Matthanja... dat went misschien wel nooit.
No comments:
Post a Comment