Dezelfde naam

Een tijdje geleden was er een mevrouw op bezoek. Ze heette Petra en bracht veel stroopwafels mee. Daar heb ik heel lang van genoten 's morgens bij de koffie met mama. Als ze mij een stroopwafel gaf, vroeg ze steeds: 'Van wie zijn die?' En dan moest ik zeggen: 'Petra'. Dat deed ik steeds heel gehoorzaam. Ik snap niet waarom mama ook direct weer vergat, want de volgende dag vroeg ze het weer. En de dag daarna ook. En ze vond het steeds heel leuk als ik dan weer het goede antwoord gaf.

Vorige week gingen we Petra bezoeken. Ik had er veel zin in, want ik vind stroopwafels lekker. We gingen in de auto en moesten best lang rijden. Onderweg kreeg papa nog een bekeuring van de politie omdat hij te hard reed. Het was midden in de woestijn en papa reed 110 kilometer per uur, terwijl je maar 90 mocht. Dat was natuurlijk omdat hij snel een stroopwafel wilde, dacht ik. De politieman vroeg papa's rijbewijs. Hij keek er heel lang naar en zijn toen:'So your name is Caroline?' Je had papa z'n gezicht moeten zien. Een beetje boos zei hij dat hij niet Caroline maar Cornelis heet. En toen moest hij 20 Dinar betalen. Daarna mochten we van de politie-agent weer doorrijden. Het was best een lieve man, want hij lachte nog naar ons.

Na een tijdje kwamen we aan bij Petra. Tenminste dat zeiden papa en mama steeds. 'Kijk eens Aron, nu zijn we bij Petra', en zo. Ik snapte er niets van, want die mevrouw uit Nederland was er niet en ik kreeg ook geen stroopwafels. We kregen wel ander eten in een restaurant. Er was geen kinderstoel dus ik mocht op een gewone stoel aan tafel zitten. Mijn hoofd kwam net boven de rand uit. Er is 1 heel leuk ding in Jordanie en dat is het brood. Niet zo'n saaie bruine boterham met een harde korst, maar een plat wit brood dat heel zacht is. Als ik dat krijg scheur ik het altijd helemaal kapot. Sommige stukken stop ik in mijn mond en de rest laat ik meestal maar op de grond vallen.

We sliepen een nachtje in een hotel. Voor mij was er een roze barbie-bed. Het zat helemaal vol met strikjes en meisjeplaatjes. Het was echt verschrikkelijk. Maar ja, beter een meisjesbed dan geen bed, dus ik heb het maar zo gelaten. De volgende dag gingen we een heel eind lopen. De weg was erg hobbelig en ik schudde helemaal heen en weer in mijn buggy. Onderweg kwamen we veel mannen tegen met kamelen en paarden. De paarden renden soms heel hard en dan stoof er allemaal zand de lucht in. Soms kwam het in mijn ogen. Er waren ook heel veel ezels. Die mannen vroegen steeds of wij op hun dieren wilden rijden. Maar papa en mama liepen gewoon door. Soms liepen we door heel zacht zand. Dan draaiden ze de buggy om en reed ik achterstevoren.

Hier verdiep ik me wat in de
geschiedenis van Petra

Na een tijd zagen we een heel mooi gebouw in de rotsen. Papa en mama hebben er veel foto's van gemaakt. En toen gingen we weer verder lopen en kwamen we nog veel meer gebouwen tegen. Ze waren heel oud en kapot. Er was een tempel zonder dak. En ergens anders waren grote stenen pilaren omgevallen. En toch vonden papa en mama het heel mooi. Soms begrijp ik grote mensen echt niet.

Toen kwamen we bij een heel lange trap en papa zei tegen mij dat ik samen met mama op een ezel mocht. Hij stonk een beetje, maar het was wel leuk. De ezel ging de trap op lopen. Hij wiebelde nogal en soms schoven mama en ik naar de zijkant. Ik geloof dat mama het een beetje eng vond, want ze hield me heel stevig vast. Papa liep erachter en zei dat er niets aan de hand was. Maar dat zegt hij altijd en mama gelooft er dan meestal niets van.

Na heel lang klimmen kwamen we boven aan en zagen we nog een groot gebouw in de rotsen. Omdat papa heel moe was van het klimmen, hebben we daar bovenaan een tijdje uitgerust. Er waren ook poezen en die kwamen steeds om eten bedelen. Ze waren heel dun en zagen er erg hongerig uit, maar ik mocht ze niets geven en ik mocht ze ook niet eens aaien. Dat was heel jammer.

Daarna gingen we lopend de trap af en toen gingen we het hele eind weer terug lopen. Het was heel warm en mama had me ingesmeerd met van die zalf uit een blauw flesje. Onderweg heb ik een tijdje geslapen. Dat viel nog niet mee, want mijn buggy schommelde steeds heen en weer. Maar toch heb ik best lekker geslapen. Het voelde een beetje als Jona onderin het schip tijdens de storm. Alleen werd ik er mooi niet uitgegooid.

Daarna gingen we weer in de auto naar huis. Het was een mooie reis en pas aan het eind kwam ik erachter dat Petra niet alleen de naam van die stroopwafelmevrouw is, maar ook van de plek die we hebben bezocht. Petra betekent rots en inderdaad, het was vol met rotsen daar. 1 naam voor 2 heel verschillende dingen... ik vind dat grote mensen deze wereld onnodig ingewikkeld maken.